Instagram

kayleygh.nl

 32    101


Online verhaal – Hoofdstuk 9

Liz haalt diep adem. Langzaam laat ze de lucht uit haar longen lopen als ze het bruggetje op stapt om de gracht over te steken. Liz loopt naast Jason met Lorenzo en Dante achter zich. Het zonnetje schijnt en Liz glimlacht als ze haar hoofd opricht naar de zon.
Ze schrikt als ze ineens hard gelach achter zich hoort. Snel draait ze zich om en kan ze nog net zien hoe Dante Lorenzo een stomp geeft. Haar blik blijft hangen bij Lorenzo die glimlachend naar beneden kijkt. De manier waarop hij zijn handen in zijn broekzakken heeft gestoken, de manier waarop hij loopt, die glimlach op zijn gezicht…
Bijna struikelt Liz over een steen die iets uit de stoep steekt waar ze op loopt. Gelukkig was Jason net op tijd om haar overeind te houden. Snel werpt ze een blik over haar schouder om te kijken of Lorenzo het heeft gezien. De blik in Lorenzo zijn ogen verteld haar genoeg en als ze zijn blik volgt, ziet ze dat hij kijkt naar de arm van Jason die om haar schouder ligt. Snel draait ze zich weer terug nar voren en zucht diep.
“Jemig Liz, nu ik het zeker weet zie ik pas hoe wanhopig je bent.” fluistert Jason zachtjes tegen haar. Speels geeft Liz hem een stomp tegen zijn arm. “Nou, laat me dan maar eens zien wat voor vriend jij bent om me van die wanhoop af te helpen!” zegt Liz giechelend terug. Jason lacht en brengt zijn hand naar zijn hoofd om een saluut te doen. “Komt voor elkaar mevrouw.” zegt hij als hij zijn hand weer laat zakken en weg is Jason.
Achter hoort ze hoe Jason Dante gaat vervelen met zijn verhalen over de avonturen die hij wil beleven in Amsterdam. Liz lacht zacht in zichzelf, Jason kan zo irritant doen als hij wil.
Terwijl Liz de Amsterdamse lucht inademend en weer geniet van de dag, komt er iemand anders naast haar lopen. Als ze haar ogen open doet en opzij kijkt, kijkt ze recht in de ogen van Lorenzo. Zijn mooie prachtige bruine ogen…
“Liz, ik euh… Ik wilde je even bedanken voor deze geweldige dag. Ik, ik heb genoten. Jij hopelijk ook?” Liz ziet hoe hij weer naar de grond kijkt. Zelf doet ze precies hetzelfde, zo verlegen als dat ze is. “Ik heb ook genoten, het was lang geleden dat ik hier ben geweest.” zegt ze zacht.
Naast haar rent Jason haar voorbij, op de voet gevolgd door Dante die hem duidelijk probeert te pakken. “Kom hier! Jij vuile…” De rest van Dante zijn woorden sterven weg als Dante zich lijkt te bedenken. Liz glimlacht bij de gedachte van Jason allemaal gedaan kan hebben om zijn broer zo te pesten dat hij moet vluchten.
Liz lacht zacht en al ze opzij kijkt, ziet ze dat ook Lorenzo een glimlach op zijn gezicht heeft als hij naar de stoeiende broers kijkt. Die zorgeloze blik die Liz nu op zijn gezicht ziet, is haar lievelingsblik. Helaas ziet ze hem niet vaak, en als ze hem ziet, is hij zo weer weg. Net zoals nu…
“En? Ben je klaar voor vanavond?” vraagt Lorenzo. Even moet Liz glimlachen door deze vraag. Ze is namelijk nog nooit zo zenuwachtig geweest. “Nou, ik vind het wel heel eng. Ik heb geen idee wat ik kan verwachten.”
Dan staat Lorenzo plots stil en pakt Liz bij haar arm beet. Hij draait Liz naar zich toe en kijkt haar in haar ogen aan. Liz staat aan de grond genageld. Ze ademt diep in en houd haar adem vast. Die ogen…
“Je hoeft nergens bang voor te zijn Liz. Ik weet zeker dat…” hij lijkt moeite te hebben met wat hij nu wil gaan zeggen, “Ik weet zeker dat Jason ervoor zal zorgen dat alles goed zal gaan. En het zal precies hetzelfde gaan als gisteren, alleen heb je vandaag al kunnen oefenen. Alles komt goed, geloof me.” zegt Lorenzo terwijl hij haar blijft aankijken. Even heeft Liz het idee dat haar benen het gaan opgeven.
“Lorenzo,” vraagt Liz voorzichtig, “Wat wilde je me vanmiddag vragen toen je op mijn kamer was?” Eindelijk durft Liz het te vragen. Die vraag speelt al heel de middag door haar hoofd.
Lorenzo kijkt naar de grond, maar Liz kon nog net zien hoe hij zijn wenkbrauwen fronst. Hij lijkt diep te moeten nadenken. Dan richt hij zijn hoofd weer op en kijkt haar weer aan. “Vergeet dat ik langs ben geweest Liz, het was een foutje.”
Sneller dan verwacht laat Lorenzo Liz los en loopt bij haar weg. Liz staat nog steeds aan de grond genageld, niet in staat iets te bewegen.

Onrustig loopt Lorenzo door zijn kleedkamer heen en weer. Normaal is hij nooit zo zenuwachtig voor een concert, maar met de komst van Liz lijkt alles veranderd. Misschien was het niet zo’n goed idee om Liz mee te vragen op tour, misschien had hij dit niet moeten doen. Hij moet haar loslaten, hij moet haar laten gaan.
Lorenzo schrikt op als er op zijn deur wordt geklopt. Als Dante vervolgens zijn kamer binnen komt, weet hij even niet wat hij moet zeggen.
“Jezus man, wat loop jij druk te doen?” begint Dante.
“Hoe weet je dat? Je bent nog geen seconde binnen!”
“Ik hoor je hiernaast! En daarbij komt, ik heb het niet alleen over nu. Je was jezelf niet vanmiddag. Hoe komt dat man?” Lorenzo wend zijn blik af en kijkt naar de grond. Als hij zich terug draait en zijn mond open doet om wat te zeggen, is Dante hem al voor.
“Liz?”
Lorenzo staat meteen stok stijf stil. Liz is inderdaad de reden.
“Ik snap je wel. Ze is mooi, lief, goedaardig.” Meteen houdt Dante op als hij de blik van Lorenzo ziet. “Maar luister man, zij gaat de eerste move niet maken. Waarom praat je niet gewoon met haar? Of breng je tijd samen door?”
“Omdat ik daar te verlegen voor ben?” antwoord Lorenzo zacht. Dante doet zijn mond open en staart hem aan.
“Meen je die serieus? Ik bedoel, Lorenzo de popster van dit moment, is bang om te praten met een meisje?”
Het begint Lorenzo een beetje dwars te zitten dat Dante hem zo pest. “Ja, die Lorenzo ja. En dat kan gewoon hoor!”
Dan komt Dante naar hem toe lopen en legt zijn hand op de schouder van Lorenzo. “Man, doe dan je ding op een plek waar jij jezelf kunt zijn. Laat haar zien hoe tof je bent.”
Lorenzo zucht en slaat zijn ogen neer. Dan draait Dante zich om en loopt naar de deur. Pas als de deur in het slot valt, snapt Lorenzo wat Dante bedoelde. Hij krijgt een glimlach op zijn gezicht en plots is alle nervositeit weg.
Terwijl Lorenzo naar het podium loopt, krijgt hij een waanzinnig idee. Met een grote grijns op zijn gezicht stapt hij het podium op. Doe je ding op een plek waar jij jezelf kunt zijn…

Liz hoort iemand op haar deur kloppen en voor ze de deur open kan doen, staat Jason al in de deuropening. “Kom op! Bijna tijd! Ga je mee?” roept hij maar voordat Liz kan antwoorden, trekt hij haar mee de gang op.
Als Liz en Jason in de coulissen aankomen, komt Dante naar hun toegelopen. Hij geeft Jason een klopje op zijn schouder en richt zich dan tot Liz. Hij heeft een grijns op zijn gezicht, en Liz weet niet waarvan. Maar het is juist die grijns die haar zenuwachtig maakt. Ze besluit het van zich af te zetten en zich te richten op haar dansoptreden van straks.
“Ben je er klaar voor?” vraagt Dante haar. Liz knikt.
“Heb je er ook zin in?” vraagt hij. Weer knikt Liz en kijkt even over de schouder naar Jason die met een geluidsman staat te praten. Ook Dante kijkt even over zijn schouder en werpt snel een blik op zijn broertje. Dan draait Dante zich weer terug naar Liz en duwt iets in haar handen.
Op de achtergrond hoort Liz hoe Lorenzo iets aankondigt, en even wordt Liz overvallen door een plotselinge misselijkheid. Gelukkig gaat de misselijkheid zo snel voorbij als dat hij is gekomen en krijgt ze er zowaar zin in. Ze kijkt nogmaals naar Jason die zich weer naar haar en Dante omdraait. Ook hij heeft een enorme grijns op zijn gezicht.
Dan kijkt Liz naar het voorwerp dat Dante in haar handen heeft gestopt. Haar mond zakt open en even weet ze niet wat ze moet doen. Waarom heeft ze een microfoon beet?
“Het komt goed Liz! Je kan dit. Tot zo!” roept Jason haar na als Dante haar naar het trapje naast het podium duwt. Verbijstert kijkt ze omhoog langs het trappetje. Daar staat Lorenzo haar grijnzend aan te kijken. Hij steekt zijn hand uit om haar het podium op te helpen.
Bibberend pakt ze de hand van Lorenzo aan. Ze zucht, ademt diep in en laat zich dan omhoog trekken, het podium op.

“Dames en heren, mag ik een hard applaus voor Liz?” roept Lorenzo door de microfoon naar zijn publiek. Er stijgt een groot applaus en een hoop gejuich op uit de zaal en Lorenzo loopt samen met Liz naar het midden van het podium. Hij hoopt maar dat Liz niet al te boos zal zijn.
“Ik heb een déjà vu. Gaan we dit spelletje opnieuw spelen Lorenzo?” hoort Lorenzo Liz zeggen. Als hij haar aankijkt, ziet hij de speelse blik in haar ogen. “Liz, dit is mijn plek. Nu ga ik het spel spelen op mijn manier en deze keer ga ik hem ook winnen.”
Hij hoort hoe Liz lacht. Snel knikt hij richting zijn drummer en hoort hoe de muziek wordt gestart.
“Dat, lieve Lorenzo, heb je goed mis.” zegt Liz zacht voor Lorenzo begint met zingen. Maar hoe zacht ze het ook zei, Lorenzo heeft het gehoord. Vol enthousiasme begint Lorenzo met zijn deel van het nummer en kijkt hoe Liz erop reageert.
Hij ziet hoe Liz omschakelt van lief, onschuldig meisje, naar een meid die straalt op het podium, naar een meid die klaar is voor een spelletje.

Liz hoort hoe Lorenzo weer begint aan zijn deel van het liedje. Het valt haar op dat ze meer zelfvertrouwen heeft nu ze weer op het podium staat. Ze voelt zich mooi met haar dansjurk aan, ze voelt zich vrolijk omdat ze mag zingen.
Liz loopt naar de rechterkant van het podium en kijkt het publiek rond. Op de plekken waar haar vriendinnen gisteren zaten, zitten nu andere meiden. De groep meiden zien haar kijken en beginnen te schreeuwen en te juichen. Dan begint Liz te zingen en zwaait ze naar de meiden hoog bovenin. Met een glimlach en met de gedachte dat ze klaar is voor dit spel, draait ze zich om naar Lorenzo en doet haar ding.

Lorenzo vind het heerlijk hoe Liz hem verleidt op het podium. Meerdere malen vergeet hij bijna zijn tekst, maar het lijkt niemand op te merken. Het enige waar hij oog voor heeft, is de vrouw voor hem die hem de adem beneemt. Bijna zakt hij door zijn knieën als ze even over haar schouder hem speels aankijkt en naar hem knipoogt.
Ook het publiek lijkt te genieten van de show die Liz opvoert. Iedereen begint te juichen en probeert haar aan te raken als ze dicht bij de rand van het podium komt. Maar het publiek boeit Lorenzo eigenlijk niet. Hij vind het heerlijk om op te treden met Liz, want het lijkt erop dat dit de enige manier is waarop ze beide kunnen genieten van elkaar. Waar ze durven toe te geven aan hun verlangens…
Als het einde van het liedje nadert, loopt Liz dicht langs hem heen. In plaats van haar er langs te laten, pakt hij haar bij haar middel beet en trekt haar tegen zich aan. Lorenzo denkt aan de avond daarvoor, waar hij haar bijna ging zoenen voordat Dante hem wegtrok. Dit keer zal dat hem niet gebeuren.
Beide zingen ze de laatste zin van de teksten dan fluistert Lorenzo zacht tegen haar lippen: “Nu laat ik mijn kans niet schieten en win ik…”

Liz voelt hoe Lorenzo zijn sterke arm om haar middel slaat als hij haar tegen zich aantrekt. Even vraagt ze zichzelf af of ze zich los moet trekken en weg moet lopen, maar ze kan niks bewegen. Diep van binnen weet ze dat dit de plek is waar ze nu wil zijn.
Ze ziet dat Lorenzo zijn hoofd naar haar toe buigt en terwijl ze samen de laatste zin zingen van de tekst, voelt ze zijn warme adem over haar gezicht glijden. Rillingen van spanning lopen over haar rug als Lorenzo fluistert: “Maar nu laat ik mijn kans niet schieten en win ik…”
Dan voelt ze zijn lippen op de hare en beseft wat er gebeurd.

Lorenzo voelt de twijfel, de aarzeling van Liz. Toch geeft hij niet op en drukt zijn lippen op de hare. Hij voelt hoe Liz langzaam uitademt voordat het magische gebeurd en haar houding veranderd.
Lorenzo had gedacht dat ze zich terug zou trekken, dat hij hier spijt van zou krijgen. Maar het tegendeel is bewezen als Liz haar prachtig mooie roze lippen een stukje opent. Haar twijfels verdwijnen als sneeuw voor de zon als Lorenzo voelt hoe ze langzaam tegen hem aan gaat hangen en zich overgeeft aan zijn kus.
Al sinds gisteravond is dit waar Lorenzo aan heeft gedacht, zijn lippen op de hare. Haar prachtige volle roze lippen. Hoe zouden ze smaken? Hoe zouden ze voelen? En nu heeft hij de antwoorden. Haar volle roze lippen, zo warm als hij had verwacht, smaken naar… Liz

Geen reactie's

Geef een reactie