10 aug Online verhaal – Hoofdstuk 19

Het is voor het eerst in tijden dat Liz zo lekker en uitgerust wakker wordt. De zon kust haar voeten aan het voeteneind van het bed terwijl ze overeind komt om zich uit te rekken. Naast haar ligt Lorenzo, zijn borst nu rustig op en neer bewegend door zijn rustige ademhaling. Een gelukzalig gevoel overvalt Liz als ze bedenkt dat dit de eerste nacht was dat ze samen in een bed hebben geslapen.
Voorzichtig slaat Liz haar dekens een beetje terug, net genoeg om uit bed te stappen. In haar pyjama loopt ze naar de deur. Met een glimlach kijkt ze nog even naar het bed, naar de slapende Lorenzo, voor ze door de deur glijdt om een ontbijt voor hem te maken.

Lorenzo rekt zich uit. Het eerste wat hem opvalt, is het licht door de ramen. Even weet hij niet in welke kamer hij is, want zijn ramen zitten aan de andere kant van de kamer. Maar als hij zijn wenkbrauwen fronst om na te denken, weet hij het alweer. Liz.
Meteen schiet zijn blik naast de plek naast hem. Een lege plek. Liz is al weg. Hij komt overeind en kijkt om zich heen, luistert of hij misschien de douche hoort waar ze onder kan staan.
Stilte…
Lorenzo laat zich weer achterover vallen op het matras. De witte dekens onder hem kraken als hij in de lucht uitblaast. Dan gaat de deur van de slaapkamer open en verschijnt Liz in de deuropening. Met een grote grijns op haar gezicht en een gevuld dienblad in haar handen. Lorenzo schiet meteen weer overeind en kijkt naar haar stralende verschijning. Zijn verschijning, zijn vriendin.
Ze is prachtig. Zoals het licht op haar slanke blote benen valt. Hoe losjes de pyjama om haar lichaam valt. De glimlach rond haar lippen en haar prachtige ogen die haar stralende aanblik afmaken. Zijn eigen wangen worden rood en warm als Liz op hem af komt lopen en zijn ogen gevangen houdt in haar blik.
‘Goedemorgen’ zegt ze mierzoet zodra ze het dienblad neerzet op het nachtkastje. Lorenzo zit versteend, niet in staat te bewegen. Maar als Liz zich naar hem toe buigt en teder een kusje op zijn lippen drukt, kan hij weer bewegen. Zachtjes slaat hij zijn armen om haar heen en trekt haar mee als hij weer in het bed valt.
Liz lacht terwijl ze zich mee laat sleuren in Lorenzo z’n val. Een lach waarvan Lorenzo meteen kippenvel krijgt. Van blijdschap, van geluk. Hij opent zijn ogen. Liz ligt bovenop hem, haar gezicht boven die van hem. Een plukje ontsnapt haar valt uit haar staart en Lorenzo veegt hem zachtjes terug achter haar oor. Haar lach is prachtig, magisch. Net als de rest van haar.
‘Goedemorgen schoonheid.’ fluistert hij zachtjes tegen haar lippen. ‘Hoe heb je geslapen?’
‘De 2de helft van mijn nacht was heerlijk. En jij?’
‘Dat is mooi om te horen. Ik heb ook goed geslapen.’ zegt Lorenzo zacht voor hij zijn lippen weer op de hare drukt. Hij pakt haar wat steviger vast en rolt dan over het bed. Liz begint meteen hard te lachen.
Een hard gebonk op de deur laat zowel Lorenzo als Liz opschrikken. Beide komen overeind en kijken naar de deur.
‘Ja?’ zegt Liz als ze van Lorenzo afkruipt en naast hem gaat zitten op bed.
De deur gaat open en Jason verschijnt in de deuropening. Hij heeft een gigantische grijns op zijn gezicht als zijn ogen op Lorenzo vallen.
‘Lor, je hebt visite.’ zegt hij dan. Lorenzo fronst zijn wenkbrauwen om na te denken. Hij verwacht niemand.
‘Wie?’
‘Je ouders. Ze zitten in je woonkamer.’ zegt Jason. Hij verdwijnt weer door de deur en doet hem achter hem dicht. Lorenzo zucht.
Hij pakt de 2 koppen thee van het dienblad en geeft er een aan Liz. Die pakt hem dankbaar aan en slaat haar handen eromheen. Zachtjes blaast ze in het verkleurde water.
‘Je ouders dus?’ vraagt ze.
‘Ja, zeg mij wat. Ik verwacht ze niet.’ antwoord Lorenzo.
‘Dan wordt het nog een spannende ochtend.’ zegt Liz met een grijns op haar gezicht. Lorenzo schud lachend zijn hoofd en neemt dan een slok van zijn thee.

‘Pap, mam, wat leuk!’ hoor ik Lorenzo zeggen als hij de woonkamer in komt. Ik zit verdekt opgesteld op het balkon in de woonkamer. Ik weet niet goed hoe je dit stukje van het huis noemt, maar Lorenzo heeft een soort balkon in zijn woonkamer waar zijn boekenkasten staan met een lekkere bank. Achter de bank staat een bureau en ongeveer een meter daarna houdt het balkon op. Het is een van de fijnste plekjes in dit huis. Je kan jezelf er even afzonderen, maar je hoort en ziet bijna alles.
Als ik stiekem over het randje van de bank tussen de spijlen van het hekje doorkijk, zie ik een man een vrouw overeind komen uit de bank beneden. Ook Dante en Jason staan op van de stoelen waar ze in zaten. De vrouw, ik vermoed Lorenzo’s moeder, loopt naar hem toe en omhelst hem. Zodra ze hem loslaat, zie ik een traantje in haar ooghoeken glimmen en lacht ze lief naar hem. Het is heel lief om te zien. Zijn vader slaat hem vriendschappelijk op zijn schouder voor hij hem kort omhelst.
‘Hoe is het?’ vraagt Lorenzo dan. Zijn ouders lachen even en kijken elkaar kort aan.
‘Dat is niet van belang nu, Lorenzo. We zijn hier omdat we jou weer wilde zien, om te zien hoe het met jou gaat.’ zegt zijn vader.
‘Met mij gaat het goed.’ zegt Lorenzo iets onzeker. Dante en Jason krijgen beide een grijns op hun gezicht en ik zie Dantes ogen even afdwalen naar mijn verstopplek. Even vraag ik me af of hij me ziet zitten. Als Dante knipoogt, weet ik het zeker. Zo goed verstopt zit ik dus ook niet…
‘Dat weten we wel lieverd. Als we het nieuws moeten geloven, gaat het juist heel goed.’ antwoord zijn moeder. Ik zie Lorenzo verstijven. En ik begrijp zijn reactie, want ik doe precies hetzelfde.
‘Dus, Lorenzo, waar is die mooie dame van je?’ vraagt zijn vader dan.