11 mrt Online verhaal – Hoofdstuk 17

De fans voor het podium gillen, de lichten springen aan, de vloer onder Lorenzo komt in beweging. Hij hoort hoe de eerste noot wordt aangeslagen en springt op als hij bijna boen is. De fans gaan nog harder gillen, nog harder zwaaien voor zijn aandacht. Even kijkt hij opzij, naar de zijkant van het podium.
Daar staat ze… Ze straalt, ze glimt, ze is zichzelf in haar mooiste vorm. En ze is helemaal van hem. De hele wereld weet het, niemand kan het nog ontkennen. Nog nooit Lorenzo zich zo gelukkig gevoeld. Hij glimlacht even naar haar. Liz zwaait terug, lacht. Hij geeft haar een knipoog en richt zich dan op het publiek voor hem.

“Waar kijk je naar?” hoort Liz achter zich. Ze draait zich om en kijkt recht in de nieuwsgierige ogen van Jason. Ze lacht, maar draait zich toch weer terug naar het podium. Jason komt naast haar staan.
“Lorenzo.” Zegt ze zonder haar blik van het podium af te halen. Jason lacht.
“Had ik eigenlijk wel kunnen raden.” Zegt hij lachend. Samen kijken we naar de show tot we ons klaar moeten gaan maken. Jason haalt zijn hand nog eens door zijn haar en ik trek mijn vestje uit. Rob pakt het glimlachend van me aan en hangt het over een stoel. Dan lopen Jason en ik naar de zijkant van het podium en wachten tot we het podium op mogen.

Zodra Lorenzo het podium verlaat, wil hij zo snel mogelijk de gangen inrennen.
“Lorenzo!” hoort hij Rob roepen. Meteen draait hij zich om. Rob komt aanrennen met een vestje in zijn handen.
“Die is je meisje vergeten na haar dans. Wil jij hem even langsbrengen of zal ik het doen?” vraagt Rob. Lorenzo pakt lachend het vestje aan.
“Dankjewel Rob. Komt goed. Ik ga meteen langs.” Zegt Lorenzo grijnzend. Rob grijnst terug en slaat hem vriendschappelijk op zijn bovenarm.
“Nog gefeliciteerd samen. Jullie zijn leuk samen.” Zegt Rob voor hij zich omdraait en weer naar het podium loopt. Lorenzo wacht geen seconde en draait zich om. Zo snel als hij kan, rent hij de gangen in.

Gefeliciteerd! We zagen op het nieuws wat er is gebeurd! Cool!
Door het gebonk op de deur van haar kamer, kijkt Liz op van haar telefoon. Meteen gaat de deur open en verschijnt Lorenzo in de deuropening. Met haar vestje in de lucht gestoken, komt Lorenzo haar kamer in. Meteen springt Liz op.
“Mijn vestje! Die was ik vergeten.” Zegt Liz als ze naar Lorenzo toeloopt en haar vestje van hem over pakt.
“Klopt. Rob gaf hem aan me om hem langs te brengen. Heb je genoten van daarnet?” vraagt Lorenzo. Liz knikt. Ze vond het weer heerlijk om te dansen. Het liet haar denken aan de wedstrijden die ze vroeger danste, het bracht haar even thuis. Liz slaat even haar ogen teleurgesteld naar de grond, ze heeft last van heimwee.
“Ik kreeg een sms van mijn vriendinnen.” Zegt Liz snel om haar heimwee te vergeten.
“O, van wie?” vraagt Lorenzo als hij gaat zitten in een stoel.
“Van de meiden waarmee ik ook naar jou concert ben geweest. Van Laura en Nancy. Ze feliciteren me.” Zegt Liz zachtjes, starend naar haar telefoon. Wat zullen haar vriendinnen momenteel doen?
“Wat lief! Je moet ze maar een keer uitnodigen.” Zegt Lorenzo. Hij staat op van zijn stoel en slaat zijn armen om Liz heen.
“Wat is er aan de hand? Mis je thuis?” vraagt Lorenzo terwijl hij een kus op haar kruin geeft. Liz wil eigenlijk niet toegeven, maar achterhouden heeft ook geen zin. Zachtjes knikt ze, genietend van zijn warmte om haar heen.
“Het komt goed. Ik ben bij je en je kunt altijd bellen naar huis toch?” zegt Lorenzo. Weer knikt Liz. In haar achterhoofd is er alleen een stemmetje wat zegt: ‘Maar bellen is niet hetzelfde…’

Het is half negen in de ochtend als Lorenzo wakker wordt. Vandaag vertrekken ze vanuit Parijs. Vandaag reizen ze door naar Barcelona. Eindelijk mag Lorenzo even thuis zijn, slapen in zijn eigen bed.
Snel springt Lorenzo uit bed en stapt onder de douche. Zodra hij het water aanzet, spoelt hij zich zo snel mogelijk af en stapt er weer onder vandaan. Als het lukt ligt hij vanmiddag nog in zijn eigen zwembad, dus schrobben heeft nu niet veel zin.
De laatste dingetjes verdwijnen nog in zijn koffer en dan doet hij de rits dicht. Met een zucht kijkt hij zijn kamer nog eens rond. Dat was Parijs dan weer. Maar nooit had hij verwacht dat Parijs hem zoveel moois zou bieden. Hij ging Parijs in met alleen zijn verliefdheid. Hij gaat Parijs uit met een vriendin, de meid van zijn dromen.
Hij kan het niet helpen. Met een grote grijns doet hij de deur van zijn kamer open en rolt zijn koffer voor hem uit de gang op. Met een klap valt de deur achter hem in het slot. En daar staat ze, aan het eind van de gang, met haar koffer al naast zich. Liz…
Als haar ogen op hem vallen, zwaait hij. Hij ziet hoe ze begint te stralen, hoe haar wangen rood worden van het blozen. Ze zwaait terug. Langzaam loopt Lorenzo op haar af tot hij vlak voor haar staat. Hij laat zijn koffer los en pakt haar gezicht zachtjes vast. Voorzichtig trekt hij haar dichter naar zich toe en zoent haar, alsof alleen hij en Liz in de gang staat, alsof ze helemaal alleen zijn.
“Ben je er klaar voor?” vraagt Lorenzo als hij haar weer los laat. Zijn vingers verstrengelen zich met de vingers van Liz en beide pakken ze hun koffers met hun vrije hand.
“Alleen het vliegen maakt me een beetje bang.” Zegt Liz eerlijk. Lorenzo lacht vriendelijk.
“Je hoeft je nergens zorgen om te maken, ik ben bij je. Nu, morgen, altijd.” En zo lopen ze hand in hand naar de liften. Weg van hun kamers, weg van hun veilige havens. Samen gaan ze naar de volgende locatie, het volgende concert. Samen gaan ze op weg naar zijn thuis.