02 dec Online verhaal – Hoofdstuk 15

Als de drummer de laatste slag op het drumstel geeft, wordt het even stil in de zaal. Dan klinkt er een klein applaus van de twee toeschouwers in de zaal. Liz en Jason staan samen uitbundig te klappen en Lorenzo kan het niet laten om het podium af te springen en naar ze toe te rennen.
Zonder erbij na te denken, tilt hij Liz op en draait een rondje met haar in zijn armen.
“Ja, ik zie het al. Daag!” roept Jason en hij rent richting het podium naar zijn broer.
Met een grote grijns om zijn gezicht zet hij Liz weer op de grond. Als hij haar ogen ziet, ziet hij dat ze geniet, dat ze vrolijk is. Bijna durft hij te zeggen dat ze gelukkig is.
“Was het douchen fijn?” vraagt Lorenzo.
“Ja,” zegt Liz, “Het was heel fijn ja. Even opfrissen na mijn schoonheidsslaapje.”
“Nou, de soundcheck is klaar. Wat wil je gaan doen?” vraagt hij aan Liz.
Liz trekt haar schouders op. “Ik heb geen idee. Hoelang hebben we de tijd en wat kunnen we doen?”
Lorenzo grijnst nog eens, draait zich om en roept: “Reken met het eten maar niet op ons! Tot vanavond mannen!”
Dan pakt hij Liz bij haar hand en trekt haar mee de zaal uit zonder op een reactie te wachten.

Liz geniet van de zon op haar gezicht. Met haar ogen dicht richt ze haar hoofd naar de zon en geniet van de warmte op haar huid. Als ze haar ogen open doet, kijkt ze recht in de bruine ogen van Lorenzo. Hij zit achterover geleund in zijn stoel en kijkt haar teder aan.
“Ik ben blij dat je geniet Liz, dat heb je verdient.”
Lorenzo is zo aardig en lief tegen haar. Een verlegen glimlach kruit weer over haar gezicht. Ze voelt zich sinds ze in Parijs zijn, heel erg op haar gemak met Lorenzo in de buurt. Alsof er iets is gebeurd in de tijd dat ze uit Amsterdam zijn vertrokken en in Parijs zijn aangekomen. Wat het ook is, Liz geniet ervan.
“Waarom heb ik dat verdient dan?” vraagt Liz terwijl ze een slokje van haar Ice Tea neemt.
“Omdat je alles voor ons hebt achtergelaten. Omdat je super je best doet om drie totaal onbekende mannen te helpen. Omdat… omdat jij Liz bent.”
“Nou, jullie zijn alles behalve onbekend! Het is een wonder dat nog niemand hier op straat je heeft herkent.”
“Dat komt omdat we altijd zorgen dat de media verspreid dat we alleen in ons hotel blijven. Dus niemand verwacht ons op straat.”
“Dat verklaart een hoop.” zegt Liz. Snel drinkt ze haar laatste slokje Ice Tea op en zet haar glas weer neer.
Dan staat Lorenzo op en steekt zijn hand naar haar uit. “Ga je mee, dan gaan we weer verder wandelen.”
Met een glimlach pakt Liz zijn hand aan en laat zich overeind trekken. Anders dan andere keren, laat Lorenzo haar hand u niet los en samen lopen ze het plein voor de Notre Dame af, richting de Seine. Lorenzo heeft namelijk belooft dat ze een boottochtje over de Seine gingen doen, iets wat Liz altijd al heeft willen doen.
Nadat ze de soundcheck hadden verlaten, heeft Lorenzo haar meegenomen naar de Notre Dame om daar te gaan kijken. Nadat ze de kerk in waren geweest, geluisterd hadden naar het koor dat er op dat moment zong, hebben ze op het plein wat gegeten en gedronken.
Als Liz in de verte de Seine ziet liggen, trekt ze Lorenzo mee in de hoop dat hij iets harder gaat lopen. Lachend gaat hij iets harder lopen en laat zich meetrekken door Liz.
“Kom op Lor! Harder! Sneller!” roept Liz terwijl ze nog harder trekt aan zijn arm.
Lorenzo begint nog harder te rennen en volgt Liz. Liz laat Lorenzo los om nog harder te kunnen rennen. Zo snel als ze kan rent ze voor hem uit, lachend en in spanning of hij haar gaat inhalen of niet. Samen rennen ze over de stoep langs de Seine, met de avondzon op hun gezicht. Liz heeft het naar haar zin, ze voelt zich goed!
Als ze achterom kijkt, ziet ze dat Lorenzo haar op de voet volgt en er plezier in heeft.

Als Liz de brug op rent, krijgt hij haar eindelijk te pakken. Snel trekt hij Liz in zijn armen met haar hoofd naar hem toe. Liz lacht nog steeds hard en draait zich om in zijn armen. Lorenzo voelt hoe ze stopt met lachen en diep in en uitademt.
Hij legt zijn hoofd op haar schouder en voelt hoe Liz haar handen op de zijnde legt. Zijn handen liggen samengevouwen op haar buik. Samen kijken ze uit over de Seine, naar de zon die langzaam achter de stad verdwijnt. Links van de Seine ziet hij de Eiffeltoren voor het eerst die dag flikkeren. Een gelukkig gevoel overspoeld zijn lichaam en een minuut lang staan ze stil, alleen maar te kijken, alleen maar te genieten van het uitzicht en van elkaar.
Plots klinkt er een gegil aan een kant van de brug. Snel kijkt Lorenzo in de richting van het gegil.
“Shit.” Mompelt hij zachtjes en laat Liz los.
“Wat is er?” vraagt Lis snel.
Lorenzo kijkt weer richting het gegil. Hij ziet hoe een groepje meiden naar hun kijkt en hoe verschillende mobiele telefoontjes tevoorschijn komen.
“Fans. Rennen!” zegt Lorenzo snel. Hij pakt Liz bij haar hand en trekt haar mee het bruggetje af, weg van de fans.
Snel schiet hij allemaal straatjes in. Achter hem hoort hij Liz steeds harder ademen. Na een paar straatjes in te zijn gerent, heeft Lorenzo het idee dat ze de fans afgeschud hebben. Snel duikt hij een nisje in en trekt Liz dicht tegen hem aan zodat ze beide niet te zien zijn.
Liz, die tegen hem aan staat, hijgt zachtjes door het rennen. Lorenzo merkt nu pas hoe dicht hun hoofden bij elkaar zijn, hoe dicht hun monden bij elkaar zijn. Bijna buigt hij voorover.
“Wat was dat?” vraagt Liz dan ineens plotseling.
“Fans. Ik had niet gedacht dat ze me zouden herkennen, maar helaas. Ze pakte hun telefoons dus ik wilde zo snel mogelijk weg.” zegt hij zacht.
Lorenzo ziet hoe Liz haar blik veranderd. Alsof ze teleurgesteld is. Lorenzo vraagt zich meteen af waar ze aan denkt.
“Je wilt niet gezien worden met mij.” zegt ze zacht als ze zich losmaakt uit zijn armen en naar de grond kijkt.
Een leeg gevoel overvalt hem. Paniek borrelt in hem op.
“Nee! Dat mag je absoluut niet denken Liz! Nee! Dat deed ik met hele andere redenen.” zegt Lorenzo snel. Maar Liz lijkt nog niet echt overtuigt.
“Liz, luister. Als ze ons op foto vastleggen, dan word dat wereldnieuws. Je wordt meteen bestempeld als mijn vriendin. En dan heb je geen eigen leven meer Liz. Als de tour dan over is, en iedereen naar huis gaat, dan blijven ze je volgen. Ze zullen vragen gaan stellen aan je waar je nooit het goede antwoord op kan geven. Ze zullen altijd je woorden verdraaien zodat je slecht in het nieuws komt. Snap je dat?” probeert Lorenzo, maar Liz kijkt nog steeds naar de grond met die verdrietige blik in haar ogen.
“Huis…” mompelt ze zachtjes. Lorenzo merkt dat dit helemaal niet de goede kant op gaat.
“Liz! Kijk me aan!” zegt Lorenzo terwijl hij haar handen pakt en haar dwingt hem aan te kijken.
“Luister. Ik weet niet waar dit naartoe gaat, maar ik zou nooit doen wat je me hebt laten lezen. Ik zou je nooit willen kwetsen of je pijn willen doen. Liz… Ik weet niet hoe ik dit moet zeggen… Maar de gevoelens die jij in mij losmaakt zijn… beangstigend. Ik heb dit nog nooit gevoeld en ik weet niet wat ik ermee moet doen. En het is frustrerend dat ik niet wet hoe jij je voelt, hoe jij dit allemaal doet. Want ik wil je niet kwijt, en ik ben bang dat als ik iets verkeerds doe, dat jij dan weg bent. En dat wil ik niet… Echt niet!” Lorenzo voelt hoe tranen opwellen in zijn ogen. Eindelijk weet hij zelf wat hem dwars zat. Hij is bang, bang om het toe te laten. En die grens heeft hij vanmiddag overwonnen, eindelijk is hij er niet bang meer voor en weet hij wat hij wil. Hij wil Liz.
Nu weet Lorenzo hoe het is om verliefd te zijn. Hoe het voelt om alles te willen doen voor dat ene meisje. Hoe het voelt om alles te zijn voor iemand. Het doet hem zeer dat Liz zo onzeker is over zichzelf. Over alles. Lorenzo hoopt dat Liz nu inziet hoeveel ze nu al voor hem betekend, en hoeveel ze misschien nog meer voor hem kan betekenen. Snel probeert Lorenzo een manier te bedenken om haar te vertellen hoe graag hij haar bij zich heeft, hoe hij zich voelt.
Maar dan bedenkt hij zich dat woorden hier tekort bij schieten. Hij moet het haar laten zien, laten voelen. Ze moet hetzelfde voelen als hij doet voor ze dit gaat begrijpen. Hij moet iets doen!
Maar hoe laat je zoiets voelen bij iemand anders? Hoe zorg je ervoor dat iemand dezelfde gevoelens, dezelfde gedachtes heeft als jijzelf? En plots lijkt het heel duidelijk voor Lorenzo.
Als hij ziet dat Liz nadenkt over wat hij net heeft gezegd, pakt hij zijn kans. Hij legt zijn ene hand om haar middel en trekt haar weer tegen zich aan. Weer zo dichtbij, weer zo verleidelijk. Hij kijkt naar haar mooie, volle roze lippen. Met zijn lippen bijna tegen de hare, fluistert hij: “Ik zal je laten voelen wat ik voel.”
Dan drukt hij voorzichtig zijn lippen op de hare. Voorzichtig en teder opent hij zijn lippen en voelt hoe Liz twijfelt. Dan ineens voelt hij hoe Liz meegeeft en haar lippen voorzichtig opent.
Lorenzo neemt de tijd deze keer. Deze keer geen vluchtige kus op het podium voor de ogen van al zijn fans. Maar deze keer een intieme kus met niemand meer dan alleen Lorenzo en Liz. Deze keer is laat hij Liz voelen wat hij voor haar voelt, want hij leg alles in deze kus. Zijn passie, zijn liefde, zichzelf.
Nog nooit heeft Lorenzo zich zo kwetsbaar gevoeld als nu, maar nog nooit heeft Lorenzo zo iets fijns meegemaakt op hetzelfde moment…