06 jul Online verhaal – Hoofdstuk 10

Met een zucht draait Liz zich nog eens om in haar bed. Haar avond was nog nooit zo perfect geweest. Toch is het vreemd om in een andere kamer te liggen dan haar eigen kamer. Maar dat is niet haar minste zorg.
Vanavond had ze weer op het podium gestaan met Lorenzo. Het was onverwachts geweest, maar het had haar een kick gegeven. Ze had het spelletje gespeeld en dit keer was het gegaan zoals ze had gehoopt. Lorenzo had haar gekust, op het podium, voor de ogen van al zijn fans…
Na de kus had Dante Lorenzo weer weggetrokken en had Jason haar meegenomen voor hun dans op het nummer dat volgde na hun duet. De dans ging super, ook al was Liz er helemaal niet bij met haar hoofd. Zodra ze kon, keek ze snel naar Lorenzo en het had haar een plezier gedaan dat hij de hele show heeft gestraald. Hij leek op zijn gemak, tevreden met zichzelf. Met een glimlach op haar gezicht draait Liz zichzelf nogmaals om in haar bed en dwingt zichzelf te gaan slapen.
Ze schrikt op als ze een klop op haar deur hoort. Even heeft ze een idee dat ze het zichzelf verbeeld, dat het niet waar is, maar een tweede klopje laat haar twijfel verdwijnen. Ze fronst haar wenkbrauwen als ze overeind komt en bedenkt wie het zou kunnen zijn. Snel schiet ze in haar pantoffels en schuifelt naar de deur. Voorzichtig legt ze haar hand op de deurklink en trekt de deur langzaam open.

Lorenzo hoort hoe Dante en Jason nog bezig zijn in hun kamer. Waarom kunnen die mannen niet gewoon stil zijn? Bijna elke avond hoort Lorenzo ze wel, en even is Lorenzo blij dat Liz aan het einde van de gang ligt. Hopelijk heeft ze er geen last van.
Zijn gedachte blijft hangen bij Liz. Hoe ze vanavond weer deed op het podium. Ze was zo mooi! Ze straalde, ze leek te genieten, ze deed het perfect, en hij had haar gekust. Hij had haar eindelijk gekust en ze had hem niet weggeduwd of er boos over gedaan, ze had de kus zelfs beantwoord. Ze had hem terug gekust, ze was tegen hem aan gaan staan. Niets maakte hem op dat moment gelukkiger dan dat ze zijn kus zou beantwoorden.
Maar nu ligt Liz weer op haar eigen kamer, in haar eigen bed. Naja, de kamer en het bed van het hotel. Maar hij is daar niet, want hij ligt hier. Een vlaag van teleurstelling overvalt hem. Liz is in de buurt maar hij kan er niks mee.
Dan bedenkt hij zich iets. Liz is hier wel. Ze had een keuze, ze had ervoor kunnen kiezen in haar eigen bed te liggen, in haar eigen kamer. Maar ze is hier, in het hotel, voor zijn tour. Dat betekend dat ze heeft gekozen om hem te helpen. Misschien maakt hij dus wel een kans!
Een seconde later schiet hij een broek en een shirt aan en laat hij de deur met een zachte klik in het slot vallen.

“Lorenzo.” zegt Liz zacht als ze ziet wie er voor haar deur staat. Lorenzo staat met zijn arm achter zijn hoofd tegen de deurpost aangeleund en ijkt haar schuin aan. Een zucht ontsnapt Liz. Hij is zo mooi…
“Liz. Hey, ik euhm. Ik vroeg me af…” stottert Lorenzo, blijkbaar niet in staat om iets uit te brengen.
“Zou je misschien, euhm, zou je misschien binnen willen komen?” vraagt Liz zachtjes terwijl ze aan de kant stapt om plaats te maken voor Lorenzo. Een dankbare glimlach verschijnt op Lorenzo’s gezicht als hij langs haar, haar kamer in stapt.
“Dankje.” zegt Lorenzo als hij zich naar Liz omdraait. Liz sluit zacht haar deur in de hoop dat niemand in het hotel haar en Lorenzo heeft gehoord. Ze zet een stap richting Lorenzo, weg bij de deur. Dan pas merkt ze hoe dichtbij ze staat. Verlegen kijkt ze naar beneden en slaat haar handen voor haar lichaam in elkaar.
Lorenzo pakt zachtjes haar kin beet en tilt deze op zodat Liz recht in zijn ogen kijkt. Met zijn andere hand pakt hij Liz bij haar middel en trekt haar zachtjes dichterbij. “Je bent te mooi om verlegen te zijn Liz. Hoe je vanavond op het podium was, je was gewoon…” Maar Lorenzo kan zijn zin niet afmaken.
“Ik was verschrikkelijk.” mompelt Liz zachtjes terwijl ze Lorenzo strak blijft aankijken. Hou vol Liz, bezwijk niet voor hem. Je kan het!
“Prachtig. Ik vond je prachtig Liz. Waarom ben je zo verlegen? Waarom schaam je je zo? Je zingt prachtig!” valt Lorenzo haar in de reden.
“Ik hoor daar niet Lorenzo.” zegt Liz fel tegen hem. Ze stapt naar achter en draait zich van hem weg. “Ik ben er niet voor gemaakt om op het podium te staan. Ik hoor onzichtbaar te zijn, niemand hoort mij te zien. In de spotlights… Dat is gewoon niks voor mij. Vroeg of laat gaat het mis, en dan verpest ik alles. En dan is het over…” Geschrokken houd ze haar mond, vurig hopend dat Lorenzo dat laatste zinnetje niet heeft gehoord of anders op vat.
“Dat ben je niet!” zegt Lorenzo net iets harder. Hij pakt haar bij haar pols en draait haar naar zich toe. Om te zorgen dat ze zich niet weer wegdraait, houd hij haar stevig vast bij haar schouders en kijkt haar recht in haar ogen aan. “Je bent zo goed Liz, waarom zie je dat niet? Je hoort in de spotlight te staan! Je straalt op het podium! Ontken dat nou niet!”
Liz voelt hoe er tranen in haar ogen komen en ze probeert zich weer weg te draaien maar Lorenzo heeft haar te goed vast. Een traan rolt langzaam over haar wang en ze ziet hoe Lorenzo daar een beetje van schrikt. “Lorenzo, kijk naar mij, kijk naar jou. Wij zijn zo verschillend. Je kan niks met mij! Ik kan je niet helpen. Ik ben iemand, jij bent alles!”
Even ziet Liz een blik in zijn ogen die ze niet kan verklaren. Of het nou woede is, of dat het spijt is, ze weet het niet. Maar het volgende moment slaat Lorenzo zijn armen om haar heen, pakt haar hoofd teder vast en kust haar. Zo teder en zo gepassioneerd, dat Liz even niet meer weet wat ze moet doen. In een reflex opent ze haar mond en leunt ze zachtjes tegen hem aan. Haar hand laat ze zachtjes door zijn haar glijden.
Een gelukkig gevoel overvalt haar, maar niet goed genoeg om te stoppen. Even staat ze zichzelf toe om te genieten, van hem, van zijn mond, van het gevoel dat hij haar geeft. Maar dan bedenkt ze zich dat dit geen sprookje is. Dit kan gewoon niet!
Ze maakt zich los uit zijn greep en stapt bij hem weg. “Ik wil dat je gaat Lorenzo. Ik kan dit niet.” zegt ze zachtjes tegen hem terwijl ze haar kamerjas nog dichter om haar heen slaat. Ze hoort hoe Lorenzo zucht en weg loopt. Maar in plaats van een deur open en dicht horen gaan, hoort ze een zachte plof. Snel draait ze zich om.
“Ik ga nergens heen. Je kan het wel, en nu heb ik bevestiging. Liz, ik voel wat voor je, en ik wil weten waar dit ons naartoe gaat leiden. Ik ga het niet verbergen.”
“Lorenzo, dit kan gewoon niet. Jij bent bekend, ik helemaal niet. Ik ga het je niet aandoen om jou tot mij te verlagen. Jij kan zoveel meiden krijgen, dus waarom zou je voor mij kiezen? Wat heb ik je te bieden, wat kan je met mij? Je zou me zo zat zijn! Als je niet weg wilt, goed, maar ik ga slapen want morgen gaat het avontuur weer verder.” Liz weet niet wat ze moet doen om het hem duidelijk te maken. Ze weet nu in ieder geval dat de gevoelens die zij voor Lorenzo heeft, wederzijds zijn. Een deel van haar verwarde gevoelens is gerustgesteld, maar er is nog teveel verwarring om er iets mee te kunnen.
“Ik blijf hier gewoon zitten. Welterusten.” zegt Lorenzo, dit keer wat kalmer, en knikt haar haar bed. Ze volgt zijn blik naar het bed en besluit zich niet te laten kennen. Met opgeheven hoofd loot ze naar haar bed en schopt haar pantoffels uit. Dan laat ze haar kamerjas voor haar bed op de grond vallen en kruipt in bed.
Snel draait ze zich weg van Lorenzo en zet het nachtlampje uit. Zachtjes en geluidloos rollen de tranen stuk voor stuk over haar wang. Ze hoort hoe Lorenzo een beetje gaat verzitten, maar niet weg gaat. Ze voelt haar lichaam het gevecht verliest tegen de slaap en langzaam dommelt ze weg in een onrustige droom over haar en Lorenzo.

Aan haar ademhaling hoort Lorenzo dat Liz slaapt. Het valt hem tegen hoe onzeker Liz over zichzelf is. Ze is zo mooi, knap, getalenteerd. Hij begrijpt niet hoe ze dat niet kan zien. Ze heeft twee dagen achter elkaar het publiek laten genieten, en dat terwijl ze zo onzeker is over zichzelf. Een trots gevoel kruipt in hem omhoog.
En wat ze net zei. En dan is het over…Wat had ze daarmee bedoeld? Het avontuur of de gevoelens tussen Lorenzo en Liz. Denkt ze echt dat Lorenzo haar laat vallen als er iemand anders voorbij loopt? Het doet hem een beetje pijn dat Liz zo denkt, maar zo is het altijd geweest. Daten is gewoon niks voor hem, het is niet voor hem weggelegd.
Maar Liz is anders dan alle andere meiden. Liz durft niet. Ze vind zichzelf te min voor hem, ze vind zichzelf te weinig voor hem. Maar dat is het juist, ze is precies wat hij nodig heeft…
Denkend aan al deze gevoelens en situaties, voelt Lorenzo zijn oogleden naar beneden zakken. En ook dan is Lorenzo in een onrustige slaap.

“Lorenzo?”
Ergens in de verte hoort hij iemand zijn naam fluisteren.
“Lorenzo?” hoort hij nu iets harder.
Met moeite tilt hij zijn oogleden op. Meteen voelt hij de pijn in zijn rug van de verkeerde houding waarin hij in slaap is gevallen in de stoel. Langzaam probeert hij zich omhoog te trekken, maar hij stopt abrupt als hij Liz voor hem ziet.
Zelfs in het vage licht van haar nachtlampje ziet hij haar wangen rood worden als hij haar aan kijkt. “Liz.” zegt hij zacht.
“Ik werd wakker en zag je ongemakkelijk in de stoel slapen. Ik dacht… Het bed is groot genoeg… Ik dacht, misschien zou een bed fijner voor je zijn…” zegt ze zachtjes. “Niet dat je het moet doen hoor! Maar je moet morgen, of eigenlijk vandaag, weer op het podium en trainen enzo. Ik dacht, naja, je moet het zelf weten.”
Langzaam krullen zijn mondhoeken zachtjes omhoog. Dankbaar antwoord hij: “Dat zou ik fijn vinden. Dankjewel.”
Liz staat langzaam op en loopt weer naar haar kant van het bed. Ze stapt in en wacht met het lichtje uitzetten. Lorenzo staat snel op uit zijn stoel en stapt aan de andere kant in het bed. Dan klikt Liz het lichtje uit.
“Welterusten.” zegt ze zachtjes als ze zich omdraait.
“Welterusten.” antwoord hij zachtjes en trekt de dekens tot aan zijn kin op. Al snel hoort Lorenzo hoe haar ademhaling weer constant wordt. Ze slaapt, alweer.
Lorenzo draait zich om en grinnikt zachtjes in zichzelf. Dit is de eerste keer dat hij samen met een meisje in bed ligt, en nooit van zijn leven had hij gedacht dat het zo zou gaan…