Jupiter en haar buurjongen Courtney zijn al elf jaar beste vrienden, maar alles verandert als de mooie, sprankelende Rae hun leven instapt.

Courtney ‘Coop’ Cooper: Gedumpt. Nog een keer. Normaal zou ik het niet erg vinden, maar op dit moment negeert mijn beste vriendin Jupiter Sanchez me om een of ander meisje te appen.
Rae Evelyn Chin: Ik ben het ‘nieuwe meisje’, maar Jupiter en Courtney laten me voelen dat ik hier thuishoor. Ik wil hem kussen. En haar ook.
Jupiter ‘Jupe’ Charity-Sanchez: Het enige wat erger is dan het verliezen van het meisje dat je liefhebt aan een jongen, is haar verliezen aan jouw jongen. Ik moet iets doen.

Eén verhaal. Drie kanten. Geen gemakkelijke oplossingen. Als het gaat om liefde, aantrekkingskracht en relaties, is niets eenvoudig.

Ik las dit verhaal voor de bookclub van de Boekentijgers. Als een van de eerste was ik door dit boek heen, terwijl ik er eigenlijk dacht langer voor nodig te hebben. Of ik dus heb genoten van het verhaal? Ja! Maar er is iets geks met dit verhaal. Laat me je uitleggen waarom.

Nou, kijk, het zit zo. Ik had het idee dat ik ongeveer een week voor dit boek nodig zou hebben. Door de achterkant van de cover te lezen, wist is dat het over 3 tieners ging in een driehoeksrelatie. Niet geheel verrassend, maar ook niet echt mijn stijl. Ik heb steeds minder zin om een boek op te pakken waarbij de hoofdpersonages echt nog kinderen zijn. En door de achterkant van de cover te lezen, kreeg ik dit idee wel.
Ik begon dan ook met lezen in de trein. Expres had ik niks anders bij zodat ik niet afgeleid zou zijn en dus echt mezelf even moest verdiepen in het boek. En dat lukte. Want mijn trein liep vertraging op en daardoor zat ik er langer in dan de bedoeling was. Erg vond ik het helemaal niet, ik vond het zelfs jammer dat we er waren en ik moest stoppen met lezen!

Dit verhaal verteld vanuit 3 perspectieven. Je leest vanuit ieder hoofdpersonage. En dan niet elk hoofdstuk een ander personage en zo via een chronologische tijdlijn het verhaal door. Nee. Je bent met personage 1 die een aantal hoofdstukken aan het woord is. Dan schakel je op ongeveer 1/3 van het boek over op personage 2, maar de tijd loopt gewoon door. En uiteindelijk op 2/3 van het boek komt personage 3 aan bod. Op deze manier verspring je niet van tijd, hoef je niet meer dan 2 keer te wisselen van personage en is het een stuk fijner lezen dan dat er elk hoofdstuk wordt geswitcht.
Klein aandachtspuntje: Er wordt bij het switchen niet aangegeven naar welk personage je wisselt, maar daar kom je snel genoeg achter :).

Tijdens de boekenclub kwamen we er al snel achter: We hadden het boek allemaal gelezen en vonden het leuk, maar er waren genoeg dingen die we ons nog afvroegen of die niet duidelijk waren. Hoe liep het af met die? En waarom gebeurde dit zo en niet op die manier? Allemaal dingen die ons bezig hielden, maar het verhaal niet minder leuk maakte. Want ondanks dat we een avond konden vullen met de dingen die we hadden opgemerkt tijdens het lezen, konden we het niet wegleggen.
Dus ondanks dat de personages normaal niet mijn type zijn, vond ik het verhaal wel leuk en op de een of andere manier ook verfrissend.

Ohjah, de namen waren wel een dingetje. Wij moesten allemaal heel erg wennen dat Courtney Cooper een man was, die ook een cheerleader was. Maar dat wist hij zelf ook, want in het verhaal verzameld hij posters van mannen met vrouwennamen die het hadden gemaakt in de wereld. Dus daardoor werd zo’n dingetje die ik hierboven bedoelde, iets wat mijn mening aan het verhaal kon veranderen, toch positief beïnvloed door er zelf al op in te spelen.

Wij als Boekentijgers hebben dit verhaal tot leuk, maar eigenaardig uitgeroepen. En daar kan ik me compleet in vinden. Want ondanks dat er dingen waren die we niet konden verklaren, of die we minder leuk vonden, was het verhaal vermakelijk en konden we het boek niet wegleggen. Eigenaardig omdat we dingen voor lief namen en ze ons niet lieten beïnvloeden, terwijl ik het in andere verhalen misschien wel irritant had gevonden en het verhaal daardoor minder leuk had gevonden. Soms werden dingen enorm aangedikt, soms zagen ze spoken. Hoe dan ook, we kwamen erop neer dat het typische tiener-dingen waren: Van een mug een olifant maken en dingen die gebeuren die niet normaal zijn, maar laten gaan.
Want ja, de waarheid is wat je zelf geloofd toch? (Dieper en vager dan dit wordt het niet lieve lezers! Wat een tegeltjeswijsheid weer!)

Trouwens, Nic Stone komt naar YALFest NL volgend jaar! Ik heb mijn kaartje al! Jij ook al?

Titel boek: Zij en ik
Auteur: Nic Stone
Uitgeverij: Best of YA
Verschenen: september 2018
Pagina’s: 288
ISBN: 978 90 003 6390 2