26 okt Jeroen van Unen – De Nachtuilen

De 16-jarige Tobias Durana stapt in het vliegtuig om in Engeland een uitwisselingsprogramma te volgen. Maar in plaats van naar Londen vliegt hij naar een plek waar hij nog nooit van heeft gehoord: de Denari-eilanden. Hij ontmoet daar de excentrieke Rika, die hem vertelt dat zijn ouders vroeger van de eilanden zijn weggevlucht, al weet niemand waarom. Intussen gelooft Louis Vega, de leider van de eilanden, dat Tobias een oeroude magische strijd kan oplossen en dwingt hem tot een loodzware training. Maar heeft Vega wel het beste met hem voor? En wat wil Tobias zelf?

Met gemengde gevoelens begon ik aan dit boek. Aan de ene kant had ik nog nooit iets gelezen van deze auteur, dus was ik ontzettend benieuwd hoe hij schreef, maar aan de andere kant was ik wat huiverig omdat ik niet goed wist wat ik kon verwachten. De samenvatting op de achterkant van het boek sprak me wel aan, het leek me wel interessant, maar toch bleven deze gemengde gevoelens.

Maar ik ben begonnen aan dit boek en ik heb hem uitgelezen. Dit boek is geschreven in de derde persoon, een schrijfstijl die ik af en te lastig vind om te lezen. Zeker omdat ik niet vaak boeken lees die in de derde persoon zijn geschreven, moest ik hier wel even aan wennen.
Ik vond het helemaal lastig worden toen er ook nog hoofdstukken tussendoor kwamen die werden verteld vanuit andere personages. Personages die wel met het verhaal te maken hadden, maar zich in andere situaties bevonden dan de hoofdpersoon zelf op dat moment.

Wat ik wel heel goed vond is dat we net als het hoofdpersonage Tobias, constant eigenlijk niet weten wat er aan de hand is. In het verhaal lijkt iedereen waar Tobias mee te maken krijgt, een eigen mening te hebben en iedereen weet meer van de situatie af dan Tobias. Ik vond het heel sterk van de auteur dat wij, net zoals Tobias, zo onwetend bleven. Heel knap gedaan!

Ik vond het een moeilijk boek om echt goed doorheen te komen. Waar ik normaal maar een paar dagen nodig heb om een boek van 400 pagina’s uit te lezen, heb ik er hier wel anderhalve week over gedaan. Ik vond het af en toe lastig om het boekweer te pakken omdat het verhaal me niet helemaal te pakken had.
Toch ben ik blij dat ik heb doorgelezen want de laatste 50 pagina’s vond ik enorm sterk. Een boek van 40 bladzijdes verteld je ongeveer 350 bladzijdes lang wie je moet vertrouwen, maar van de ene op de andere pagina twijfel je aan alles. Ik weet niet hoe de auteur dat heeft gedaan, maar ik vind het heel knap om iedereen te laten twijfelen over het vertrouwen. Al die tijd heb je een bepaalde band opgebouwd met deze personages en van het een op het ander lijken deze opgebouwde banden ineens niks meer.Dat vond ik ontzettend goed!

Het laatste wat ik nog even wil noemen, is de titel. Het hele boek door snapte ik niks van de titel. Zo nu en dan werd er af en toe wel een uil genoemd, maar pas op de allerlaatste pagina, in de allerlaatste alinea werd de betekenis voor De Nachtuilen duidelijk. Dat vond ik heel jammer.Misschien was het slimmer geweest om deel 2 deze titel te geven, maar dat is mijn mening.

Ondanks dat ik dit boek niet het einde vond, hebben me de laatste gebeurtenissen in dit boek me nieuwsgierig gemaakt naar deel 2. Het lijkt alsof boek 1 een soort inleiding was en dat het verhaal nu pas echt gaat beginnen. Als ik dan lees dat deel 2 pas in het najaar van 2016 verschijnt, moet ik wel even slikken. Dat wordt nog lang wachten, maar het zal de moeite waard zijn! Dat weet ik zeker!

Titel: De Nachtuilen
Auteur: Jeroen van Unen
Uitgever: Luitingh-Sijthoff
Verschenen: oktober 2015
Pagina’s: 400
ISBN: 978 90 245 6939 7

Ik wil de uitgeverij Luitingh-Sijthoff enorm bedankt voor dit recensie-exemplaar dat ik van hun heb mogen ontvangen!