05 sep Online verhaal – Hoofdstuk 12

Jason glimlacht naar Liz als ze in de auto zitten richting het vliegveld. Liz lacht terug en kijkt dan weer uit het raam. Ze zit samen met Jason achterin de auto, en Rob en een andere bewaker zitten voorin. Voor hun rijd de auto waar Dante en Lorenzo in zitten met harde snelheid over de snelweg.
Dromerig kijkt Liz naar de voorbijschietende wereld buiten de auto. Met een zucht vraagt ze zich voor de zoveelste keer af waar ze in hemelsnaam aan is begonnen. Ze voelt hoe een hand op haar knie wordt gelegd en met een glimlach kijkt ze opzij. Jason kijkt haar zorgzaam aan.
“Ik beloof je dat er van alles gaat gebeuren, maar wel alleen maar leuke dingen Liz.”
Liz glimlacht terug naar hem en terwijl ze haar hoofd draait, voelt ze een traan over haar wang rollen.

Lorenzo springt al bijna uit de auto voordat hij stil staat. De hele tijd heeft hij aan Liz moeten denken. Het moet vreselijk voor haar zijn om zo ineens alles achter te laten voor iemand die ze niet eens kent. De hele weg lang heeft Dante hem geprobeerd te overtuigen dat het wel meeviel, maar Lorenzo heeft het idee dat Dante het niet begrijpt. De pijn in haar ogen toen de kofferbak dicht sloeg en ze in de auto ging zitten. Die pijn heeft Dante niet gezien, maar Lorenzo wel.
In spanning staat Lorenzo te wachten tot de auto van Jason en Liz door de beveilig is en de startbaan op rijd naar het vliegtuig. Hij ziet de auto naderen en voor hem gaat het niet snel genoeg. Een zenuwachtig gevoel kruipt langzaam op in zijn lichaam en zorgt ervoor dat zijn maag omdraait. Nooit, voor geen enkel optreden, heeft Lorenzo zenuwen. Misschien wat gezonde spanning, maar zenuwen als deze heeft hij maar heel weinig in zijn leven gehad.
De auto, die nu zo dichtbij is dat hij de bestuurder kan zien zitten, komt eindelijk tot stilstand bij de vleugel van het vliegtuig. Hij ziet hoe de beveiliger uit de auto stapt en de deur voor Jason en Liz open doet. Zijn hart gaat sneller slaan als hij haar naar buiten ziet stappen. Elegant en vrouwelijk stapt Liz uit de auto en lijkt diep in te ademen als ze met beide benen op de startbaan staat. Ze draait zich om naar de beveiliger die haar iets lijkt te vertellen en met een knik laat ze merken dat ze het heeft begrepen. Lorenzo ziet hoe Liz een tas uit de auto pakt en haar laptop aanpakt van Jason. Met een zwakke glimlach lacht ze naar Jason en komt dan op Lorenzo afgelopen.
De zenuwen van Lorenzo lijken met elke stap die Liz in zijn richting zet, te groeien. Daarbij vliegen de vlinders heel hard door zijn buik heen en weer. Een glimlach verschijnt langzaam op zijn gezicht als Liz hem nadert. Totdat…
In een opslag is zijn glimlach verdwenen. De vlinders lijken het in een keer allemaal op te geven en stoppen met fladderen en de zenuwen zijn over. Een leeg gevoel neemt bezit van Lorenzo als hij ziet dat Liz heeft gehuild. Ondanks dat ze naar de grond kijkt, kan zijn het tranenspoor over haar wang zien lopen, kan hij de rode randen van haar ogen zien en lijkt hij bijna te horen hoe ze zachtjes snikt.
Als verslagen staat Lorenzo aan de grond genageld als Liz langs hem heen loopt richting het trappetje voor de ingang van het vliegtuig. Woede, dat is het gevoel dat Lorenzo u voelt. Met zijn vuisten gebald stapt hij van zijn plek af, in de richting van de auto waar Liz net uit kwam en Jason nu uit stapt.
Meteen pakt Lorenzo Jason ruw bij zijn jasje beet en drukt hem harder dan hij zou willen tegen de auto aan. Jason lijkt er niet echt onder de indruk van te zijn en kijkt hem recht in zijn ogen aan.
“Wat heb je met Liz gedaan?” sist Lorenzo kwaad.
“Niks man. Ze vind het lastig en ik heb alleen gezegd dat het goed gaat komen.” Jason houdt zijn handen in de lucht als teken van onschuld en Lorenzo laat hem los maar blijft hem boos aankijken.
“Niks anders?” vraagt hij op zijn hoede.
Hij ziet hoe Jason een grinnik niet kan onderdrukken en daardoor borrelt de woede langzaam nog hoger op.
“Luister man. Tot 2 dagen geleden was haar leventje nog rustig ja. Verplaats je eens in haar. Ze geeft alles, echt alles op voor dit. Dat meisje heeft het moeilijk en aangezien je iets voor haar voelt, ga ik niet achter haar aan. Maar dat betekend dat ook jij diegene moet zijn om haar te troosten, en niet ik. Dus je kan beter achter haar aangaan dan mij een beetje proberen te imponeren Lorenzo.”
De knokkels van Lorenzo lopen wit aan doordat hij zijn vuisten zo hard balt hij zijn vuisten.
“Dat is niet waar.”
“Ja, en rapunzel bestaat ook en elfjes bestaan.” zegt Jason sarcastisch. “Luister jongen, zelfs een blinde kan de spanning tussen jullie zien. Het lijkt alsof alleen jullie dat niet doorhebben.”
“Er is niks.”
“Lorenzo, stop met liegen! Gisteravond? Op het podium? Was dat allemaal gelogen? En neem van mij aan dat Liz alles meende wat daar gebeurde! Dus stop met jezelf zo kwellen en vooral haar zo kwellen. Jullie vinden elkaar leuk!”
Verslagen kijkt Lorenzo Jason aan. Alle woede is opslag verdwenen. Liz deed niet alsof?
“Lorenzo?” vraagt Jason, “moet jij je meisje niet gaan troosten. Ze kan wel wat steun gebruiken momenteel.”
“Lor! Jas! Kom, we gaan zo!” hoort Lorenzo Dante achter hem roepen. Lorenzo bedenkt zich geen moment, draait zich om en rent in een sprint naar het vliegtuig.
Mijn meisje…

“Welkom aan boord mevrouw. Als u hier plaats wilt nemen, de mannen komen zo aan boord.” zegt de gezagvoerder als Liz het vliegtuig binnen stapt. Dankbaar knikt ze, maar als ze door wil lopen bedenkt ze zich nog iets.
“Hoe zit het met de rest van de crew?” vraagt Liz zich hardop af.
“Die zitten in de achtervleugel. Lorenzo reist vaak samen met Dante en Jason in de voorvleugel met zijn twee bewaker Rob en Matthijs.” antwoord de gezagvoerder en knikt vriendelijk naar haar als Liz twijfelend doorloopt naar haar plek.
Snel neemt ze plek in een van de stoelen en zet haar tas naast haar neer zodat er niemand op die stoel kan gaan zitten. Als er dan toch nog maar zo weinig mensen hier komen zitten, kan ze best een plekje voor zichzelf bezet houden. Ze zet haar laptop voor haar op het tafeltje en zucht diep als ze de laptop opstart.
Buiten ziet ze hoe Dante Rob en Matthijs helpt met het inladen van de koffers. Even schiet haar door het hoofd om het vliegtuig uit te rennen. Terug naar haar echte leventje en dit hele avontuur te verlaten. Maar wat heeft haar oude leven haar nu nog te bieden? Nu ze weet wat ze kan doen en wat voor kansen misschien liggen te wachten op haar.
Met een geluidje van haar laptop, is ze weer terug in de werkelijkheid. Ze zucht, glimlacht en pakt dan haar koptelefoon en zet hem op haar hoofd. Met muziek in haar oren en haar gezicht in de zon achter het vliegtuigraampje, verdiept ze zich in het manuscript op haar laptop.

Lorenzo vliegt langs Dante heen en schiet zo snel als hij kan de trap op, het vliegtuig in. Als hij binnenstormt, kijkt hij vlug om zich heen en ontdekt Liz in een van de stoelen bij het raam. Liz heeft hem nog niet door. Ze lijkt helemaal op te gaan in haar laptop. Haar vingers vliegen vliegensvlug over het toetsenbord en haar hoofd gaat langzaam op en neer alsof ze met haar hoofd op de melodie van een liedje mee knikt.
Opgelucht laat Lorenzo zijn adem ontsnappen als hij vanuit de deuropening naar Liz staat te kijken. Een glimlach verschijnt op zijn gezicht als hij ziet hoe hard ze bezig is, zo gemotiveerd en helemaal van de wereld. Lorenzo kan dat zelf ook hebben met zijn muziek, dus hij vind het een hele goede eigenschap.
De vlinders lijken weer te ontwaken uit hun plotselinge slaap en vliegen weer druk in het rond. Toch is er ook een tikkeltje nieuwsgierigheid te vinden, want waar zou Liz zo druk mee bezig zijn?
Lorenzo schrikt op als hij een klap op zijn schouder krijgt. Achter hem staat Dante. Dan pas realiseert Lorenzo dat hij in de weg staat en loopt door. Ook Jason komt binnen, op de voet gevolgd door Rob en Matthijs.
Als Lorenzo gaat zitten, lijkt Liz nog niks door te hebben. Even vraagt hij zich af of hij haar moet waarschuwen dat ze zo gaan opstijgen. Dan bedenkt hij zich dat hij Jason nog een excuses verschuldigd is. Snel draait hij zich om in zijn stoel om met Jason te kunnen praten.
“Hey man, ik wilde nog even mijn excuses maken voor daarnet. Ik ging te ver. Sorry man.”
Jason glimlacht en slaat hem vriendelijk op zijn schouder. “Dat geeft niet hoor. Ik snap je wel. Als je maar belooft dat je haar heel houdt. Ik heb je dan gezegd dat ik haar met rust laat, maar ze is geweldig, dus als je haar pijn doet. Tsja, dan wordt ik wel even boos.”
“Dat snap ik.” zegt Lorenzo als hij zich terugdraait in zijn stoel. “Ze is ook een pareltje.” fluistert hij zachtjes.

“Zou u misschien even de laptop willen uitzetten tot we in de lucht zitten? In verband met opstijgen en de aankomende veiligheidsinstructies?” vraagt een stewardess vriendelijk aan Liz als ze even haar koptelefoon af doet. Liz knikt verlegen en begint meteen met het opruimen van haar laptop.
Tot haar verbazing zit iedereen al op zijn plek. Ze wordt rood als ze zich bedenkt dat ze niemand binnen heeft zien komen en dat dus iedereen hier heeft kunnen zien hoe verdiept ze bezig was. Vluchtig kijkt ze rond en ziet dat Rob en Matthijs samen achterin zitten om zo min mogelijk op te vallen. Voor Rob en Matthijs zit Jason een boekje te lezen. De titel kan ze helaas niet lezen, al ziet ze meteen dat het Spaans is. Bijna vooraan zitten Dante en Lorenzo naast elkaar en hebben het in het Spaans over iets wat ze niet kan verstaan.
Ze zucht en kijkt uit het raampje als ze veiligheidsinstructies zijn gegeven en het commando wordt gegeven dat de deuren dicht gaan. Liz heeft altijd al een hekel gehad aan opstijgen. Nou, hekel is een groot woord, maar leuk vind ze het niet. Het gevoel dat je maag wordt platgedrukt en de wetenschap dat je steeds verder boven de grond hangt, helpen ook niet echt mee. Met haar ogen dicht probeert ze zich een beetje te ontspannen, maar het lijkt erop dat de spanningen het gaan winnen.
Als het knopje aangaat dat de riemen vast moeten, spoelt er een paniekvlaag over Liz heen. Ze voelt haar hartslag versnellen en hoort hoe ze sneller gat ademen. Ze legt haar hoofd naar achteren en probeert rustig te ademen. Maar het is te spannend, teveel zenuwen. Haar handen legt ze op de leuning om erin te knijpen. Met grote ogen kijkt ze naar boven en hoopt dat het snel voorbij is.
Plots voelt ze hoe iemand haar hand voorzichtig losmaakt van de leuning. Met grote ogen kijkt ze opzij, recht in de bezorgde ogen van Lorenzo. Een zucht ontsnapt, ook al wilde ze dat niet laten merken.
“Gaat het?” vraagt hij zachtjes aan. Zachtjes vouwt hij zijn handen om de hare en kust ze zachtjes. Liz is even zo verbaast dat ze een seconde lang vergeet hoe bang ze eigenlijk is. Ze vraagt zich af waar de afgezonderde Lorenzo is gebleven.
“Nou… Ik euhm… Vliegen… “ stottert ze. Liz is niet in staat om uit haar woorden te komen. “Ik haat… Het gevoel enzo…” probeert ze nog, maar Lorenzo lijkt haar te begrijpen. Zijn blik gaat van bezorgt naar teder en lief. Even gaat Liz helemaal op in zijn blik, maar dan bedenkt ze zich weer hoe snel Lorenzo kan omschakelen. Om een teleurstelling te voorkomen, kijkt ze snel weg.
“Rustig maar.” Zegt Lorenzo als hij zijn arm uitstrekt en deze achter haar rug neerlegt om haar dichter naar zich toe te trekken. “Ik ben bij je en ik beloof je, er gaat niks gebeuren. Ontspan je maar.”
Liz voelt hoe de spanning minder wordt en langzaam wegvloeit. Even vraagt ze zich af of Lorenzo dit meent en hoelang het duurt voordat hij weer afstandelijk gaat doen, maar als ze ziet dat hij nog steeds zo teder naar haar kijkt als net, besluit ze voor een keertje om ervan te genieten.
Het vliegtuig begint meteen enorm hard te rijden en Liz haalt diep adem. Dan voelt ze hoe Lorenzo haar een bemoedigend kneepje geeft in haar handen en voelt ze de stevige armen van Lorenzo om haar heen. Meteen ontspant ze weer en voor het eerst in een hele lange tijd voelt ze zich op haar gemak in een vliegtuig.

Als ze in de lucht zitten voelt Lorenzo hoe ze langzaam overeind komt. Tijdens de opstijging was ze tegen hem aan gaan zitten en was ze vrij rustig gebleven. Trots vult Lorenzo’s hart, omdat Liz zich veilig genoeg voelde om niet al te zenuwachtig te zijn. Maar vooral trots omdat Liz zo’n sterke vrouw is.
“Zou ik mijn laptop weer mogen?” vraagt Liz onzeker. Het is raar om te denken dat dit dezelfde Liz is als gisteravond en de avond daarvoor op het podium. Op het podium, waar ze zo uitdagend en zo enorm sexy was. En nu is ze weer zo verlegen en lijkt ze het liefst weg te willen. Lorenzo glimlacht teder naar haar en staat dan op om haar laptop uit het rek boven hem te pakken.
“Dankjewel.” zegt ze lief als hij haar laptop aangeeft. Nieuwsgierig gaat Lorenzo weer naast haar zitten.
“Waar was je net zo druk mee bezig?” vraagt hij voorzichtig.
“O heb je dat gezien?” vraagt ze terwijl haar wangen rood worden van schaamte. “Ik had jullie niet door, anders was ik wel gestopt.”
“Dat geeft niet! Het leek alsof je er helemaal in op ging, alsof het al je aandacht opslokte voor dat ene dingetje. En dat maakt me nieuwsgierig naar dat ene dingetje.” zegt Lorenzo.
“O, dat was niks.” Zegt ze als Liz haar laptop aanzet.
“Dus je ging op in… niks?” grapt Lorenzo.
Hij ziet hoe Liz weer rood kleurt, alsof ze zich ergens voor schaamt. “Nou, ik schrijf graag en de net was ik weer bezig aan een van mijn manuscripten.” zegt ze zachtjes als ze inlogt. Meteen springt er een document open met enorme lappen tekst.
“Zou ik het een keertje mogen lezen?” vraagt Lorenzo voorzichtig.
Over die vraag lijkt Liz te twijfelen.
“Het hoeft niet. Je moet je er wel goed bij voelen natuurlijk.” zegt Lorenzo meteen als hij haar twijfel ziet.
“Ik weet niet of je het leuk vind. Wat zou je willen lezen?” vraagt Liz zachtjes.
“Het laatste wat je hebt geschreven, dan weet ik ook meteen wat je aandacht zo opslokte dat al het andere op de achtergrond verdween.” Terwijl Lorenzo dat zegt, denkt hij terug aan gisteravond op het podium, toen hij Liz kuste. Toen had hij zelf het idee dat alles naar de achtergrond verschoven was. Hij herstelt zich meteen. Even je hoofd koel houden makker!
“Ik moet toch even naar het toilet. Hier staat het. Maar vertel het alsjeblieft niet door. Het is nog lang niet af en ik vind het nog niet erg goed. Maar het was een stukje die ineens in me opschoot en waarvan ik vond dat ik het móést opschrijven.”
Lorenzo knikt zachtjes om vervolgens op te staan om Liz erlangs te laten. Als ze langs hem stapt, fluistert hij snel in haar oor: “Ons geheimpje.”