04 jul Online verhaal – Hoofdstuk 1

“Oke, je kan op!” hoort Lorenzo zijn assistent roepen. Hij kijkt naar haar op en glimlacht. Achter zich hoort hij het publiek gillen.
“Ik kan het horen ja!” zeg hij met een grijns voor hij het podium op rent.
“Succes!” hoort hij zijn assistente nog roepen, maar hij rent al weg, richting zijn fans, zijn podium.

Glimlachend kijkt Lorenzo de Ziggo Dome rond. Duizenden fans zijn voor hem gekomen, staan hier voor hem! Voor zich verzamelen zich hordes gillende meiden voor het podium, en hij ziet dat de bewaking ze allemaal tegen houdt. Even geniet hij van al die fans, al die gillende meiden die hem aanbidden, die claimen van hem te ‘houden’.
Meiden hebben hem nooit heel erg veel gedaan. Het is leuk, om zo geliefd te zijn, maar het zorgt er ook voor dat je totaal geen privacy hebt. Stel je eens voor om de ware te vinden? Al die meiden vinden Lorenzo de zanger leuk, niet Lorenzo om wie hij is.
Dan hoort hij hoe zijn bassist aanslaat en hij hoort hoe de eerste tonen van zijn muziek worden gespeeld. Langzaam loopt Lorenzo naar het midden van het podium en roept: “Welkom Amsterdam! Ik ben Lorenzo! Zijn jullie er klaar voor?”

Gadverdamme, denkt Liz bij zichzelf. Wat een kwal van een vent! Met haar armen over elkaar kijkt ze naar beneden, naar alle gillende meiden die proberen de aandacht van Lorenzo te trekken. Naast haar staan haar vriendinnen te gillen.
“Hij kan je toch niet horen hierzo!” roept Liz naar haar vriendin Laura.
“Nou en! Hij is zo leuk Liz. Hoe kan het dat Lorenzo jou niks doet?” vraagt Laura.
“Ik heb geen idee, het trekt me gewoon niet. Ik snap eigenlijk nog steeds niet waarom ik ben meegegaan.” zegt Liz tegen haar vriendin, maar Laura heeft haar aandacht alweer gericht op Lorenzo. Ook Nancy, haar andere vriendin, heeft totaal geen aandacht meer voor Liz.
Eigenlijk was Liz helemaal niet van plan om hier heen te gaan, maar het was een van de weinige keren dat ze samen met haar vriendinnen zou zijn. De keuze was heel simpel, of meegaan naar een concert van iemand waarvan ze de muziek niet zo heel leuk vond maar wel haar vriendinnen zien, of weer een avondje op de bank hangen bij haar bazige ouders. Daarbij komt, het kaartje voor dit concert heeft ze gehad van haar vriendinnen, dus de keuze was snel gemaakt. Misschien ga ik het wel naar mijn zin hebben, denkt ze bij zichzelf.
Met een zucht kijkt ze weer naar Lorenzo. “Welkom Amsterdam! Ik ben Lorenzo! Zijn jullie er klaar voor?” hoort ze hem roepen. Weer barst er een orkest aan gillende fans los, en Liz krijgt de nijging om haar oren dicht te duwen.
“Niet echt.” mompelt Liz in zichzelf.

Vol adrealine begint Lorenzo aan zijn eerste nummer. Het publiek zingt keihard mee waardoor het voor Lorenzo alleen nog maar leuker is om op te treden.
Nadat Lorenzo zijn eerste nummer heeft gezongen, barst er een applaus los. De bassist begint met het spelen van het volgende nummer en Lorenzo rent naar de zijkant van het podium. Al vanaf jongs af aan was hij gefascineerd hoe artiesten proberen het zo leuk mogelijk te maken, iets wat Lorenzo zeker mee wilde nemen in al zijn optredens. Dit moet voor iedereen een ervaring worden die ze niet zomaar vergeten. Hij ziet hoe de gillende meiden proberen om hem aan te raken, dus gaat hij net dicht genoeg bij de hekken staan om aangeraakt te worden. Hij weet wel dat de bewaking het er eigenlijk niet mee eens is, maar ze begrijpen het wel. We zijn allemaal wel eens jong geweest.
In de loop der jaren is hij gewend geraakt aan alle meiden, alle fans. Toch is het elke keer weer een aparte ervaring dat er zoveel meiden zijn die zich zo opdringen aan hem. Toch zijn het diezelfde meiden die het optreden voor hem zo leuk maken, maar het daten zo lastig maken.
Terwijl hij naar voren stapt, en al die handen naar hem uitreiken, begint hij aan zijn volgende nummer. En nog een nummer, en nog een.

“Ik ga even wat te drinken halen.” roept Liz tegen Laura. Laura knikt en begint dan weer keihard mee te zingen met het nummer. Als Liz naar Nancy kijkt, ziet ze dat Nancy het niet eens heeft gehoord. Met een zucht draait Liz zich om en loopt de tribune af, richting de bar.
Zodra Liz de zaal uit is, blijft ze even staan om te genieten van de serene rust die in de hal heerst. Met haar ogen gesloten, ademt ze een aantal keer diep in en uit.
Als ze tot rust is gekomen, loopt ze richting de uitgang, richting de roltrap om beneden een drankje te halen bij de bar.
“Graag een cassis.” zegt ze tegen het meisje achter de bar. Het meisje achter de bar schenkt zo snel mogelijk een drankje voor haar in om zich vervolgens weer om te draaien en naar het concert te kijken. Met een geërgerde blik in haar ogen bedankt Liz het meisje en kijkt even over de schouder van het meisje mee. Lorenzo is verdwenen en zijn achtergrondzangeressen zijn het volgende nummer aan het zingen.
Met een zucht draait ze zich om met haar cassis in haar hand en begint weer terug te lopen naar haar plek. Als ze voor zich kijkt, knalt ze keihard tegen iemand op. Hard valt ze op de grond en heel haar drankje vliegt over haar T-shirt. Met een vloek kijkt ze op welke idioot over de gang aan het rennen was en tegen haar op liep.

Met twee handen in de lucht sluit Lorenzo zijn zoveelste nummer af en rent het podium af. Hier staat zijn assistente  al klaar met een zwart vestje dat hij snel aantrekt. Hij rent richting de uitgang om samen met zijn bewakers door een deur te schieten.
Er staat achter in de zaal namelijk nog een klein podium waar hij zijn volgende 3 nummers zal zingen. Hij hoort hoe zijn achtergrondzangeressen Marije en Lorett zijn begonnen aan hun nummer. Als het goed is, ziet hij de dames weer op het andere podium.
Vliegensvlug rent Lorenzo met zijn bewaking door de gangen. Hij is er al bijna als hij achter zich een geluid hoort. Hij draait zich om naar het geluid, nog steeds rennend, en hij ziet hoe zijn bewaker bijna struikelt over zijn eigen voeten. Lachend draait hij zich weer terug.
Halverwege zijn draait, botst hij tegen iemand op. Hij verliest bijna zijn evenwicht, maar de persoon waar hij tegenaan is gebotst, valt omver. Hij hoort hoe ze vloekt. Als hij weer zeker op zijn eigen benen staat, kijkt hij omhoog om te zien tegen wie hij opbotsten . Als hij het meisje aan kijkt, lijkt het alsof zijn hart een slag overslaat.
Hij kijkt in de mooiste paar ogen die hij ooit heeft gezien, en even heeft hij het idee dat hij recht in de ziel van de persoon achter die mooie blauwe ogen kijkt. Ze heeft mooi donkerblond golvend haar tot halverwege haar rug. Ze heeft een rond gezicht en een wipneusje. Dan valt hem haar mond op, haar mond met zulke mooie volle lippen…

“Moest dat?” vraagt Liz kwaad. Langzaam komt ze weer overeind en pakt haar inmiddels lege bekertje van de grond. Meteen gooit ze het bekertje in de prullenbak die naast haar staat. Dan richt ze zich weer op haar shirt.
Haar hele T-shirt zit onder de cassis. Ze probeert er nog een beetje uit te knijpen, maar tergeefs. Haar lievelingsshirt is verpest. Echt weer wat voor mij, denkt Liz bij zichzelf.
Voor haar staat Lorenzo nog steeds stil naar haar te kijken. Met haar armen over elkaar kijkt ze terug. “Nou?” vraagt ze nog eens.
“Euhm, ja, sorry. Ik ben Lorenzo.” brengt hij moeizaam uit en hij steekt zijn hand uit. Liz kijkt naar zijn hand maar blijft met haar armen over elkaar staan. “Dat weet ik.” is het enige wat Liz zegt.
Dan herpakt Lorenzo zich. Euhm ja. Rob, wil jij deze dame een cassis geven, en Matthijs, wil jij ergens een shirt scoren?” zegt hij tegen zijn bewakers en richt zich dan weer op de dame voor zich.
“Mag ik weten hoe je heet?”
“Alsof dat gaat uitmaken? Je bent me over 5 minuten toch weer vergeten.” mompelt Liz zachtjes terwijl ze de cassis van Rob aanneemt. Ze ziet hoe Matthijs achter Lorenzo weer komt aanrennen met een shirt.
Als ze het shirt krijgt, ziet ze dat het een shirt is uit de shop om de hoek van de bar, waar ze de net allemaal Merchandise spullen verkochten. Op het shirt staat groot het hoofd van Lorenzo. Liz kan het niet laten en glimlacht als ze het shirt ziet.

Achter zich hoort hij hoe Rob kucht. Hij snapt wat Rob bedoeld, hij moet verder. Hij kan er niks aan doen, maar dit meisje beneemt hem de adem. Ze is zo mooi. Niet dat hij nog nooit zo’n mooie meid heeft gezien, maar nog nooit zo puur, zo natuurlijk. Ze heeft nauwelijks make-up op, en ze straalt het gewoon uit. Verlegen, maar toch sterk in de schoenen. Een vrouw waar elke man voor op zijn knieën zou gaan.
“Lorenzo, we moeten verder. We zijn al te laat.” zegt Matthijs tegen hem. Hij draait zich om en knikt. “Ja, je hebt gelijk.” zegt hij langzaam. Dan draait hij zich weer terug naar het meisje.
Ze staat alweer met haar armen over elkaar met het shirt in haar hand.
“Ik euhm, ik moet ervandoor.” zegt hij langzaam. Ze knikt.
“Dat snap ik. Het is immers jou concert.” zegt ze zelfverzekerd. Het valt hem op dat ze anders is dan al zijn fans, dan al die gillende meiden die hij altijd voor het podium heeft staan.
“Ja, euhm, inderdaad. Veel plezier vanavond nog, meisje zonder naam.” zegt Lorenzo voor hij zich wil omdraaien.
“Dankjewel. Trouwens, ik heet Liz.” zegt ze zacht, waarna ze zich omdraait en met haar drankje en T-shirt richting het toilet loopt. Nu hij haar ziet weglopen, valt hem op dat ze slank is, hoe mooi haar benen zijn en hoe onschuldig ze is. Lorenzo zucht diep voordat hij zich omdraait en weer ver rent richting zijn podium achter in de zaal.

Liz kijkt weer naar zichzelf in de spiegel. Het vieze T-shirt heeft ze snel gewassen in de gootsteen van het toilet voordat de cassis het hele shirt had verpest. Het shirt dat ze van Lorenzo, eigenlijk van de bewaker van Lorenzo, heeft gehad, is hellemaal niet haar maat. Het shirt zit veel te ruim, waardoor ze een knoop in het shirt legt halverwege haar buik. Een deel van haar buik is nu bloot, maar het kan haar niks schelen. Sommige meiden dragen dit in de zomer om er sexy uit te zien, Liz doet het omdat ze er anders in een veel te groot shirt bij loopt.
Als ze het toilet uit komt, hoort ze hoe Lorenzo het podium op komt. Niet dat ze hem daadwerkelijk het podium op hoort lopen, maar ze hoort hoe veel meiden in gillen uitbarsten als ze doorhebben waar Lorenzo is. Op haar gemak loopt ze terug naar haar vriendinnen.
Eenmaal boven gaat ze snel weer zitten. Laura en Nancy zingen keihard mee en hebben niet eens door dat Liz weer is gaan zitten. Pas een aantal minuten later, als Lorenzo een aantal nummers heeft gezongen en ineens weer is verdwenen, draaien haar vriendinnen zich naar haar om. Ze ziet hoe haar vriendinnen haar verbaast aankijken.
“Wat?” roept Liz.
“Je hebt een shirt van Lorenzo gekocht!” hoort ze Nancy schreeuwen. Even weet Liz niet waar ze het over heeft, maar dan bedenkt ze zich weer dat ze inderdaad een shirt van Lorenzo aan heeft.
“Er gebeurde een ongelukje op de gang. Deze heb ik gehad.” roept ze terug.
“Jaja!” hoort ze Laura zeggen, maar dan is de aandacht alweer gevestigd op het podium. Lorenzo is weer terug op het grote podium waar hij zijn optreden voort zet.

Lorenzo glimlacht en geniet nog steeds van alle fans. Hij draait zich om naar zijn band en ziet hoe de drummer een nieuw nummer in zet. Dan draait hij zich weer om en laat zijn blik over de zaal gaan. Het hele Ziggo Dome zit vol, allemaal voor hem.
Dan staat hij plots stil. Helemaal bovenin ziet hij iemand zitten, een meisje met mooi donkerblond haar tot haar rug, en zijn shirt aan. Ze zit de zaal in te kijken, terwijl hij nog eens goed kijkt. Het is haar echt, Liz!
“Voor het volgende nummer wil ik iemand op het podium hebben.” hoort Lorenzo zichzelf zeggen. Hij richt zich weer op het publiek en vraagt: “Wie zou het leuk vinden om hier te komen?”
Meteen bast het publiek los en begint iedereen weer te gillen en zijn hand op te steken. Hij kijkt snel naar boven en ziet dat Liz haar hand niet op steekt, ze kijkt niet eens!
“Ik denk dat ik maar eens boven ga kijken wie ik zou kunnen kiezen. Mag ik een spotlight op de tweede rang, vak 203?” vraagt hij aan de lichtbediening. Meteen springt er een spot aan. Liz valt er net buiten.
“Mag hij iets meer naar links?” de spot verschuift iets naar links, en Liz zit nu recht in het licht. Met haar hand voor haar ogen kijkt ze naar beneden en kijkt hem recht in zijn ogen aan. Even houdt Lorenzo zijn adem in. Hij ziet hoe Liz langzaam haar hoofd begint te schudden. Lorenzo krijgt een glimlach op zijn gezicht.
“Ik zie daar een mooie dame met een shirt van mij aan. Die zou ik graag hier op mijn podium hebben! Kom maar naar beneden!” roept hij en hij ziet hoe Liz probeert onderuit te schuiven in haar stoel.

Dit meent hij niet! Schamend laat Liz zich onderuit zakken in haar stoel.
“Om mijn god! Liz! Je mag bij Lorenzo op het podium! Kom op! Ga!” hoort ze haar vriendinnen naast zich tieren. Ze ziet hoe een bewaker, Rob, langs de trap haar kant op komt lopen. Hij heeft een glimlach op zijn gezicht. Waarom?
Ze voelt hoe haar vriendinnen haar omhoog trekken en om haar laatste beetje waardigheid te bewaren, loopt ze langzaam naar Rob toe. Onderweg kijkt ze nog een keertje naar Lorenzo en kijkt hem boos aan. Ze ziet dat hij nu alleen nog maar een grotere glimlach krijgt.
“Hallo Dame.” zegt Rob beleeft als ze bij hem aan komt. “Ga je met me mee?”
“Heb ik keus dan?” vraagt ze aan hem. Rob lacht hardop en samen lopen de ze weg bij de tribune. Achter haar hoort ze Lorenzo weer verder gaan met zijn show.
“Nu deze dame onderweg is naar beneden, kunnen wij nog even een nummertje doen, nietwaar?” vraagt hij aan het publiek, waarop het publiek losbarst.