02 dec 2 december 2016 – Column ‘Zelfvertrouwen’

Helloooo!
Wat fijn dat je er weer bent! Ben je klaar voor het bericht van vandaag? Deze is namelijk best heftig geworden, ook al is de insteek juist heel positief.
Het was namelijk zo dat ik afgelopen weekend een column heb geschreven tijdens een workshop voor CosmoGirl! Helaas heb ik niet gewonnen en ben ik niet op de website gekomen, maar ik wilde hem wel graag delen met jullie. En misschien heb je er iets aan.

Zoals ik al vertelde in het vorige blogbericht over het afgelopen weekend, heb ik deze column geschreven in een workshop. Maar toen ik achteraf klaar was en hem terug las, was ik trots op mezelf. En het luchtte op om dit eruit te schrijven, ik was er namelijk al een week mee bezig in mijn hoofd en na het schrijven van deze column was het eindelijk rustig in mijn hoofd.
Daar gaan we dan!

Ik denk, nee echt, dat denk ik echt. Ik denk dat dit de week van het zelfvertrouwen is. Het begon toen ik afgelopen week de krant opensloeg en las over Emma. Emma was een meisje die anorexia. Ja, je leest het goed, was… Emma is overleden. Ze had één laatste wens: ze wilde dat haar verhaal verteld zou worden aan de wereld. Niet om mensen af te schrikken, maar juist om de wereld te laten zien dat het een ziekte is, een verschrikkelijk slopende ziekte.
En dat is gelukt. Een dag later stond mijn hele tijdlijn vol met ontdane mensen. Mensen die geschokt waren, die hun verhaal even kwijt wilde en Facebook gebruikte om hun verhalen te delen. Dit deed me wat, maar ik denk dat dit vaker gebeurd als zoiets ineens heel dichtbij is geweest.
De dag daarna werd ik toegevoegd aan een Facebookgroep over je eigen onzekerheden. Een Facebookvriend die ik nauwelijks ken, voegde me toe in deze groep. Op deze pagina, in deze groep, deelde verschillende meiden hun verhaal. Mijn tijdlijn vulde zich met verhalen over meiden die waren gepest door hun ‘grote voorhoofd’ of hun ‘te krullende haar’. Maar elk verhaal eindigde positief. Stuk voor stuk hadden deze meiden dit achter zich gelaten, ze hadden ‘het licht gezien’ en zijn nu gelukkig of op weg naar hun geluk. Stuk voor stuk inspirerende verhalen waar ik de hele dag mee bezig ben geweest. Het waren deze verhalen die de hele dag dor mijn hoofd spookte en mij uiteindelijk ‘s avonds de moet gaven om deze meiden een hart onder de riem te steken. Dit deed ik als volgt:

Beste dames,
Wat een verhalen. Ik ben ontroert, diep geraakt door elk verhaal dat ik hier tegenkom. Jullie geven mij de moet om mijn eigen verhaal te delen.
Ook ik heb diep in de shit gezeten. Ik weet nog dat ik mijn diagnose te horen kreeg. PTSS, Anorexia, Depressie, en nog wat namen die waren verzonnen voor al deze nare en sombere gevoelens. Ik was mezelf niet, in de verste verte was Kayleygh niet te vinden. Alsof ik verdwenen was, opgelost, op gehouden was met bestaan en iemand anders was geworden…
Een half jaar later. Zo lang had ik nodig om Kayleygh terug te krijgen. 8 januari 2013. Diagnose vrij. Klaar om weer te leven, klaar om weer te genieten. Dus daar ging ik.
En dat heb ik gedaan. Ik geniet… Het zijn de kleine dingetjes die me nu intens gelukkig maken, die me glimlachend door de dag heen helpen. En ja, ik ben er nog elke dag mee bezig en ja, soms is het gevecht me teveel. MAar dan geef ik niet op, dan ga ik gewoon de volgende dag weer verder!

Dus lieve lezer. Ik denk niet alleen, ik weet het gewoon zeker. Dit is de week van het zelfvertrouwen. De week om voor de spiegel te staan en te zetten: ‘Dit ben ik en hier ben ik trots op!’
Emma kwam er pas te laat achter en al die lieve meiden in die Facebookgroep zijn gelukkig op tijd geweest. We mogen er zijn. PUNT.

Nou, nu ben ik wel benieuwd wat dit met je heeft gedaan? Heeft het je geraakt? Laat het je nadenken?
Mij wel.

Dankjewel voor het lezen. Dat waardeer ik enorm. En vond je het echt mooi? Dan mag je me dit natuurlijk altijd laten weten in de reacties!

Kus,
Kayleygh